sábado, 28 de enero de 2012

Biografia :)

Hola a tothom!!
Em dic Carla i si, sòc sorda.
I us explicare la meva vida perque així em coneixereu millor.

La meva mare durant el embaràs va tenir molts problemes. Llavors vaig nèixer prematura o sigui amb 7 mesos, i he estat a la UVI durant 19 dies i els metges li van dir a la meva mare que si sobrevivia tindria greus problemes nerviosos, atacs epilèptics o paràlisi cerebral, i per poder-me salvar em van donar uns medicaments i creuen que aixo va provocar la meva sordera, però a ningú se li va ocórrer mirar-me a l'oïda. Alhora que creixia no parlava i era mol rebel i la meva mare es pensava que era autista, i desde aquell moment em van portar a tot tipus de metges( neuròleg, psicòleg,...)
Fins que gairebé casi als 3 anys ho van descubrir, tenia sordera severa, i als 3 anys i dos mesos em van posar el meu primer audífon.

I desde aquell moment vaig al CREDAV, és un centre públic on hi ha molts psicòlegs, pedagogs i logopedes que atenen els nens sords i els seus familiars. Anava cada 15 dies amb altres nens, i tenia 5 hores setmanals amb la meva logopeda.

Pero en tercer de primària va passar lo pitjor: vaig perdre més audició, de severa a pregona.
He tingut la sort de que em vaig implantar i llavors tinc un audiofon  a l'esquerra i un implant coclear a la dreta i escolto perfectament. Parlo en català i en castellà, sense problemes.
Fins ara he estat lluitant molts obstacles i superant dificultats i també donant lo millor de mi, pero aqui estic,tinc 16 anys i he acabat la E.S.O i estic estudiant un mòdul, i quan acabi seguire estudiant.


Objectiu: Vui ajudar-hos, si teniu dubtes o preguntes aqui estic,  vui  DONAR A CONÈIXER EL TEMA DE LA SORDERA.

Bona nit!!  espero que us agradi. petonsss.




EN CASTELLANO PARA ESA GENTE QUE LE CUESTA EL CATALAN :D

Hola a todos!!!

Me llamo Carla y si, soy sorda.

Y os contaré mi vida porque así me conoceréis mejor.




Mi madre durante el embarazo tuvo muchos problemas. Entonces nací prematura o sea con 7 meses, y he estado en la UVI durante 19 días y los médicos le dijeron a mi madre que si sobrevivía tendría graves problemas nerviosos, ataques epilépticos o parálisis cerebral, y para poderme salvar me dieron unos medicamentos y creen que eso provocó mi sordera, pero a nadie se le ocurrió mirarme en el oído. A la vez que crecía no hablaba y era muy rebelde y mi madre se pensaba que era autista, y desde ese momento me llevaron a todo tipo de médicos (neurólogo, psicólogo,...)

Hasta que casi los 3 años lo descubrieron, tenía sordera severa, y a los 3 años y dos meses me pusieron mi primer audífono.




Y desde aquel momento el CREDAV, es un centro público donde hay muchos psicólogos, psicopedagogos y logopedas que atienden a los niños sordos y sus familiares. Iba cada 15 días con otros niños, y tenía 5 horas semanales con mi logopeda.




Pero en tercero de primaria pasó lo peor: perdí más audición, de severa a profunda.

He tenido la suerte de que me implantarme y entonces tengo un audífono a la izquierda y un implante coclear a la derecha y escucho perfectamente. Hablo en catalán y en castellano, sin problemas.

Hasta ahora he estado luchando muchos obstáculos y superando dificultades y también dando lo mejor de mí, pero aquí estoy, tengo 16 años y he terminado la ESO y estoy estudiando un módulo, y cuando acabe seguire estudiando.







Objetivo: Quiero ayudaros, si teneis dudas o preguntas aquí estoy, quiero DAR A CONOCER EL TEMA DE LA SORDERA.




Buenas noches! espero que os guste. besosss.

2 comentarios:

  1. Una historia fascinante, me alegra ver que eres una chica luchadora y que no te arrinconas.Porque normalmente las personas con disminución de audición se vuelven muy desconfiadas e inseguras.Tú estas demostrando que eso se puede superar, ANIMO!!!!! No mires para atrás ni para cojer impulso.
    Un Besazo enorme

    ResponderEliminar
  2. Gracias, eso se trata de que nadie debe rendirse y que mirar para adelante :)

    ResponderEliminar